Kao i kod svake revolucije, i nakon važnog društvenog prevrata u Srbiji sa početka oktobra 2000. godine, na vrhu političke piramide našle su se vrlo problematične ličnosti kako u pogledu znanja, sposobnosti, širine vidika, tako i u pogledu morala. U tim turbulentnim vremenima, problematika ekonomskih reformi i mera ekonomske politike prepuštena je grupi ekonomista vrlo skromnih znanja i njima su dodeljeni resori koje oni u svoj dotadašnjoj profesionalnoj karijeri nisu izučavali. Tako, pravnik po osnovnom obrazovanju, profesor predmeta „politička ekonomija“ (kasnije preimenovan u „osnovi ekonomije“), prof. dr Miroljub Labus, kako za sebe reče „vizionar“ ekonomskih reformi, postaje u Saveznoj vladi ministar za ekonomske odnose sa inostranstvom. Docent dr Goran Pitić koji je predavao „ekonomsku istoriju sveta“ postaje ministar za ekonomske odnose sa inostranstvom u Vladi Srbije. Magistar Mlađan Dinkić, koji je bio asistent na predmetu „privredni razvoj“, postaje guverner Narodne banke Jugoslavije. Magistar Božidar Đelić koji se „proslavio“ kao deo tima DŽefrija Saksa u koncipiranju privrednih reformi u Rusiji i Poljskoj, postaje ministar za finansije u Vladi Srbije. Aleksandar Vlahović, do tada nepoznat u stručnoj javnosti, asistent u Ekonomskom institutu, postaje ministar za privredu i privatizaciju, a takođe do tada nepoznat stručnoj javnosti dr Mirko Cvetković postaje direktor Agencije za privatizaciju.
(prof.dr.Mlađen Kovačević)
